PAŞNA | ASSEMBLAGE | 2020

A few years ago, while working on how memories and the casually used objects around us affect our emotional states, I noticed how a single image—a needle—not only joins two pieces together or physically hurts us, but also brings a group of people together through shared emotions.

The project was very simple and experimental in terms of outcome.
I showed a group of 60 people shoes with their heels flattened (but without any needles) and asked them what they emotionally represented, what they remembered or didn’t remember at first glance…

Among the responses, I recorded 60 different memories—from someone who remembered their hasty uncle-in-law they disliked, to someone reminded of their late grandfather, to people recalling indifferent, careless figures from their past. Sometimes the source was prejudice or hatred, other times the opposite.

And again,
I showed the same group shoes that had both flattened heels and needles pierced into them, and asked about their emotional responses. This time, along with a shared feeling of pain, many associated the image with memories of hardship—aches from burdens carried, stings felt while trying to stay upright, and emotional weight. Those able to empathize described a sharp, distinct kind of pain, and said they felt as though something had pierced into their own soles—as if they were wearing rough leather outsoles. They felt the sting of haste, of careless acts, and how such things—even when unnoticed—could cause pain in unexpected ways.

In the end, a single image—a handful of needles—was enough to unite all these different thoughts and emotional states into a common ground.

“Without feeling pain, without losing our capacity for empathy—when our memories and recollections drive us to think differently from one another (which is perfectly natural and necessary)—
I hope we can remain whole, able to understand each other even without experiencing the same painful events, and realize how seemingly trivial things around us—and sometimes a handful of needles—can deeply affect and connect us.”

-
Birkaç yıl evvel anılar, hatıralar ve çevremizdeki gelişgüzel kullanılagelen nesnelerin duygu durumlarımız üzerindeki etkisi için çalışırken bir imgenin, bir iğnenin sadece iki parçayı birbirine tutturmak veya bazen canımızı fiziksel olarak yakmaktan ziyade bir grubu nasıl ortak hislerde buluşturduğunu farkettim.
Çalışma çok basit ve sonuç açısından deneysel­di.
60 kişilik bir gruba öncelikle ökçesine basılmış ‘iğnesiz’ ayakkabıları gösterip duygusal anlamda ne ifade edip etmediğini ilk akla gelen şekilde neyi anımsayıp anımsamadıklarını sordum…
Yorumlarda taşra insanının aceleciliğinden sevmediği eniştesini anımsayan, umursamaz tavırlı insanlardan, rahmetli dedesini hatırlayanlara kadar bazen anılar kaynaklı ön yargı-nefret bazen tam tersi 60 farklı anı kaydettim.
Ve tekrar
Aynı gruba hem ökçesinde basılmış hem de ‘iğne’ batırılmış ayakkabıları gösterip tekrar duygu durumlarını sorduğumda hepsinde ortak bir acı hissiyle beraber yine anılarında bu görüntüyle özdeşleşmiş insanların çektiği problemler, yüklerinin verdiği sızılar, ayakta kalmaya çalıştıkça çekilen keskin acı tariflendirildi ve bir noktada empati yapabilenler acı hissini hissetti ve kendisinin de yaşamsal konumunda sanki arkasına basılmış bir kösele gibi hissettiğini, aceleyle yapılan ve hatta belki umursanmayan şeylerin farklı bir boyutta bize nasıl acı getirebileceği kanısına vardılar.
Ve bunca farklı fikri duygu durumunu tek ortak paydada birleştirebilmeyi sadece bir imge, bir avuç iğne sağladı.

“Acı hissetmeden, empati hissini kaybetmeden, anılarımız-hatıralarımız bizi birbirimizden farklı düşünmeye ittiğinde (ki gayet olağan ve olması gereken şeylerden biri de budur)
Başımıza gelebilecek acı hissettiren imgelere olaylara gerek olmadan bir olabilmek bütün kalabilmek çevremizdeki sıradan gibi şeylerin ve bazen bir avuç iğnenin bile bizi ne denli etkileyebildiğini ve cem edebildiğini idrak edebilmek dileğiyle.”